In gesprek met VVSG

Wat betekent je politieke functie voor jou?

Het is een ongelooflijk grote eer dit mandaat te mogen uitoefenen. Om mee te kunnen bouwen aan deze mooie stad en me in te zetten voor onze inwoners. Om het vertrouwen dat ik kreeg niet te beschamen.

Wat was je eerste politieke daad (in de ruimste betekenis)?

Het eerste wat in me opkomt, is mijn taak als groepsleider bij de scouts. Daardoor kwam ik voor het eerst met politiek in aanraking bij de opmaak van het toenmalige beleidsplan jeugd. Dat mijn zin om mee de hand aan de ploeg te slaan in plaats van aan de zijlijn te staan, daar gevoed werd, staat buiten kijf.

Kom je uit een politiek nest?

Politiek stroomt bij wijze van spreken door mijn aders en dat heb ik vooral te danken aan mijn grootvader, Marcel Vints. Hij was vele jaren actief binnen de CVP. Eerst als burgemeester van Koersel, daarna als Limburgse gedeputeerde van Welzijn.

Wat zie je als je grootste prestatie?

Dit geldt vast voor meer collega’s: vol goesting en energie aan een mandaat beginnen, maar geconfronteerd worden met een pandemie die alles stillegt. En dan toch een stad samen proberen te houden, aan de vooropgestelde doelen vasthouden en ook nog eens een volledige administratie naar het nieuwe stadhuis verhuizen.

Neem je dit ambt mee naar huis?

Ik probeer het niet te doen, maar door de sociale media en het nieuws dat continu binnenkomt, gebeurt het soms toch. Maar dat trek ik ook aan door altijd aanspreekbaar te willen zijn.

Heb je vrienden in de politiek?

Gelukkig wel, een aantal. Bij hen kan ik terecht voor feedback. Want het is bij momenten een eenzame en harde job.

 Met wie overleg je het eerst als je een belangrijke politieke beslissing moet nemen?

Ik heb een sterk team. Dat zal ik bij twijfel altijd consulteren. Ik probeer ook de brug te slaan tussen mijn diensten en het bestuur. Goede wisselwerking tussen alle betrokken partijen, diensten, collega-schepenen is essentieel.

Wat vind je zelf je meest uitgesproken positieve eigenschap?

Het geheel blijven zien en verbanden proberen te leggen zonder me in details te verliezen.

Welke eigenschap bij jezelf betreur je het meest?

Mijn ongeduld. Door wat te vertragen geraak je soms verder.

Welke eigenschap waardeer je het meest bij een oppositielid?

Dat ze gedreven voor hun overtuiging gaan en die beargumenteren. We beseffen het soms niet genoeg, maar we hebben allemaal één doel: een betere stad maken. Als we dat blijven respecteren, is goede samenwerking tussen de verschillende partijen volgens mij evident.

Met welke historische figuur identificeer je je het meest?

Niet meteen met iemand in het bijzonder, maar ik kijk met veel bewondering naar sportfiguren. Zij trokken dagelijks spurtjes, kwamen hordes tegen, maar streefden vooral naar een gezonde geest in een gezond lichaam. Dat tracht ik ook te doen.

Wie zijn je huidige helden?

De vele vrijwilligers die zich onbaatzuchtig inzetten. Het hele sociale weefsel vandaag is gebouwd op hun sterke schouders.

Waar zou je nu het liefste zijn? 

Hier waar ik graag ben, in Beringen.

Welk woord of welke zin gebruik je te vaak?

Beringen is in volle groei en verandering. Dit veroorzaakt hinder. Ik zeg dus wel vaker: Je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken. Maar het geduld van onze bewoners zal lonen...

Wat koester je het meest?

De kansen die ik heb gekregen, zowel privé als op het werk. Die twee zijn nauw met elkaar verbonden en soms lijdt het ene wel eens onder de belangen van het andere. Ik ben dus vooral dankbaar om het netwerk waarop ik kan bouwen.

Wat is volgens jou de diepste ellende?

Het verlies van een dierbare.

Wat is je favoriete bezigheid?

Naast burgemeester zijn haal ik veel energie uit fietsen. Het helpt ook om mijn gedachten op nul te zetten.

Ga je nog af en toe op café in de gemeente?

Lekker ongedwongen, met vrienden of familie en hier en daar een praatje slaan met de inwoners of ondernemers. Al hoef ik niet op café gaan om te weten wat er in mijn stad leeft.

Wat is je motto?

Het glas is altijd halfvol.

Aan wie geef je de estafettestok door?

Daarvoor gaan we naar de andere kant van het land, naar collega Björn Prasse in Blankenberge.